تاریخ : چهارشنبه 20 شهریور 1392 | 07:27 ب.ظ | نویسنده : الیاس
میخوام زندگیم و یه مروری کنم ببینم روزگار توی این بازی نا برابر چند چند من و برده :
طبقه بندی: روزمرگی های ما،
برچسب ها: مروری بر گذشته و اتفاقات عجیب غریب، تصادف، روزمرگی های ما،
فکر کنم تقریبا یک سال پیش بود که من اختلافاتم با مدیرم توی روزنامه همشهری شدت گرفت و شدت این اختلاف نظر ها هر روز بیشتر و بیشتر میشد تا جاییی که من تصمیم گرفتم یه روز همه چی و تموم کنم و رفتم دفتر و کارو یه سره کردم و امدم بیرون بدونه این که فکر بدش باشم از کار مورد علاقم دست کشیدم ولی زیر بار حرف زور نرفتم .
امدم خانه یه نگاه به پس اندازم کردم تصمیم گرفتم بشینم خانه پای مجموعه ی شعر نسل سوخاریم تقریبا هر روز که ساعت 11 یا 12 از خاب پا میشدم تا ساعت 3 یا 4 صبح مثل بختک میفتادم روش و ولش نمیکردم توی این مدت فقط بعضی وقت ها میرفتم اتلیه پیش حمید یه سری هم به دوست هام میزدم طولی نکشید که کفگیرم ته دیگ خورد و دیدیم پس اندازم هم تموم شده رفته و من موندم و دو تا جیب خالی و یه عالمه ارزو ولی خسته نشدم نشستم پاش و ولش نکردم عاشقانه هر روز میزفتم سر وقتش و با فکرش خودم مو میخوابوندم یادمه اون روز ها برای این که خرج و مخارجم جور شه برداشته بودم چند تا اگهی تبلیغاتی گذاشته بودم توی وبلاگم که بعد از یه مدت طولانی که فر اموششون کرده بودم رفتم سر وقتشون و دیدیم یه پول نا چیزی امده توی حسابم پولش خیلی کم بود ولی یه دنیا بهم حال داد زمان گذشت و من چشم باز کردم و دیدیم 6 ماه میشه که بی کار خانه نشستم قسط هام به جزء اون دو ماه اول بقیش همه روی هم تلمبار شده بود و لی مجموعه ی نسل سوخاریم دیگه تقریبا اماده شده بود اون روز ها توی نا امیدی کامل به سر میبردم . پس اندارم تموم شده بود قسط هام همه روی هم تلنبار شده بود مجموعه شعرم مجوز نمیگرفت ولی من باز یه مرد بودم با دو تا جیب خالی و یه عالمه ارزو و یه کوله پر از کتاب و دست نوشته .
توی همین اوضاع دایم یه کاری برام جور کرد البته کارش هیچ وجه مشترکی باهام نداره ولی انتخابش کردم چون توش فرصت داشتم فکر کنم نفس بکشم کتاب بخونم و از همه مهمتر بنویسم تا زنده بمونم .
من رفتم سر کار و یه چند هفته ای به کل مجموعه شعر نسسل سوخاریم و فراموش کردم تا یه روز امدم دیدم فایلش ار روی کامپوترم پاک شده تنها امیدم فلشم بود که در عین نا باوری فایل مجموعه شعرم اون جا هم نبود دیگه داشتم دیوانه میشدم کامپوترم و شخم زدم ولی خبری ازش نبود که نبود کمونده بود دیگه برم توی کابینت های اشپزخانه و پشت پشتی و نگاه کنم .
این دومین اتفاق تلخ بود بعد از دست کشیدن از کار مورد علاقم .
چند ماهی حسابی انگیزم و از دست داده بودم ولی داشتن کار باعث شد دوباره انرژی بگیرم یواش یواش قسط هام و صاف کردم و داشتم به یه ارامش خاطر نسبی میرسیدم که تصمیم گرفتم برای معافیم اقدام کنم البته خودم که زیاد مایل نبودم ولی به اسرار مادرم قبول کردم رفتم پلیس + 10 و دفترچه معافی کفالتم و پست کردم اون روز ها ماه رمضان بود و من شروع کرده بودم به روزه گرفتن بعد از گذشت یه مدت کوتاه از سازمان نظام وظیفه تماس گرفتن و گفتن که باید برم پل چوبی میدون سپاه سازمان نظام وظیفه . با این که همه شرایط معافیت کفالت و دارم ولی به دلیل غیبت معافم نکردن و بهم گفتن که باید اعزام بشی کلی باهاشون حرف زدم التماس کردم و در اخر دعوا کردم ولی اثری نداشت که نداشت .
از همون جا یه راست رفتم پیش دوست هام و دوست هام که فهمیدن حال من خرابه تصمیم گرفتن ببرنم تا مشروب بخوریم تا شاید اروم بشم . من هم نه نگفتم و رفتیم با هم شروع کردیم به مشروب خوردن ولی من خیلی زیاده روی کردم و شدیدا از حد گذروندم بعد از چند ساعتی که امیدم بیرون از خانه من شدیدا مست بودم و توی همون بدو ورد به خیابون 2 سری گلاب به روتون تگری زدم دوست هام من و انداختم پشت موتور تا به استلاح ببرنم هوا خوری ساعت دیگه 12 شب شده بود و دوست هام یکی یکی زفتن خانه هاشون یکی از دوست هام خیلی به من اسرار کرد که اون شب برم خانه ی اون ها ولی من گوش نکردم و نشستم پشت موتور و راه افتادم اصلا یادم نمیاد که چه طوری رفتم و از چه مسیری گذشتم فقط یادمه وسط های راه بودم که دیدیم روی هوا دارم میچرخم و به این ور و اون ور میخورم به هر چی که بشه فکرش و گرد برخورد کردم و دیگه نفهمیدم چی شد تا این که دیدم یکی داره میزنه به صورتم و با صدای لرزون میگه : آقا . . . آقا . . . آقا . . . وقتی بلند شدم همه جای وجودم داشت درد میکردو از همه جام داشت خون میرفت شلوار و لباسم پاره شده بود و کمربندم به اون سفتی از وسط از قسمت پهلو جر خورده بود وقتی بلند شدم و روی پاهام وایسادم اون 3 نفری که بالای سرم بودن داشتن از تعجب شاخ در می اوردن یکی شون راننده ی ماشین پشت سر من بود و به چشم دیده بود که من چه جوری خوردم زمین باورش نمیشد من هنوز زندم .
من اولین کاری که کردم زنگ زدم مامانم و بهش گفتم امشب پیش دوست هام میمونم و سریع قطع کردم و بعد هم زنگ زدم به رفیق فابم تا بیاد دنبالم البته اون کسایی که بالا سرم بودن خودشون به اورژانس زنگ زده بودن بعد دوباره از هوش رفتم و نفهمیدم چی شد تا دیدم رفیقم بغلم کرده و داره گریه میکنه بیچاره خودش میگفت وقتی تو اون وضعیت که غرق خون بودی دیدمت فکر کردم داری نفس های اخرت و میکشی و ترسیده بودم حسابی چند دقیقه بعد امب.لانس امد و من و انداختن توش و بهم یه سرم وصل کردن و همش اسم و فامیلم و این چیز هارو میپرسیدم من هم که حالم میزون نبود حسابی بهشون دری وری میگفتم و چه چرت و پرت هایی که نگفتم .
بعد من و رسوندن بیمارستان و اون جا اصلا بی در و پیکر بود و هیچ کس بهت هیچ اهمیتی نمیداد و واقعا باعث تاسف هستش که من زخم و زیلی روی تخت بود و داشت ازم خون میزفت بعد دکتر ها و پرستار ها داشتن فوتبال میدیدن واقعا اخه چرا ؟ چرا ما این جوری شدیم ؟
اون شب و تنها توی بیمارستان گذروندم و بعد از این که حسابی ناله کردم یکی امد با خشم بهم سروم زد و دیگه رفتم واسه خودم وقتی بهوش امدم دیدم گوشیم و هم توی بیمارستان دزدیدن رفته .
فرداشت صبح زنگ زدم به دایم و امد دنبالم بعد از این که از سرم عکس گرفتن و دیدن که چیزی نیست مرخص شدم .
اون موقع ها که همش توی بستر بودم و مشغوله ناله و غور غور همش فکر میکردم خدا من و دوست نداره و از من بدش میاد ولی بعدا تازه فهمیدم چقدر دوسم داره چون با اون شدت تصادف واقعا دوسم داشت که زنده نگهم داشت .
وقتی دوست هام گفتن اون که تصادف کرده بودم همه درو برش خون پاشیده بود و هر کی میدید میگفت طرف مرده اون جا بود که به لطف خدا واقعا ایمان پیدا کردم .
بعد از گذشت چند هفته که زخم هام بهتر شد انداختم رفتم سر کار دیگه خدمت و سربازی و مشکلات و هم بی خیال شده بودم تا یه روز دامدم خانه و دیدیم مادرم میگه نامه داری گفتم نامه از کجا ؟
گفت نظام وظیفه .
فهمیدم جریان چیه اون نامه برگه سبزم بود که توش تاریخ اعضامم و نوشته بود و تاریخ اعزامم 19 / 6 / 92 بود من دیگه تقریبا همه کارهام و کردم تا راهی خدمت بشم و بعد از اموزشی دوباره برای معافیم اقدام کنم و با مامانم هم یه سفر رفتیم شمال و برگشتیم از طریقی دوباره پیگیر شرایط معافیم شدم و تاریخ اعزامم و انداختم عقب همون روز رفتم برگه سبزم و گرفتم توی برگه سبزم نوشته شده بود .
هوافضای سپاه پاسداران
محل خدمت : اردکان یزد
دیشب که از سر کار امدم خانه دیدیم مامانم میگه یه اتوبوس که از تهران به سمت اردکان یزد میرفته دچار نقص فنی و اتش سوزی شده و 44 تن از هم میهن های عزیزمون فوت شدن این اتفاق 18 / 6 افتاد و اتوبوس ساعت 6 از تهران حرکت کرده بود درست همون زمانی که من میخواستم راه بیفتم .
نمیدونم . . . نمیدونم . . . دیگه حسابی گیج شدم .
راستی چند روز پیش هم همون رفیق فابم با موتور تصادف کرد و حالش زیاد خوب نبود استخان تل قوهش و عمل کردن و پلاتین گذاشتن الان مرخص شده و حالش داره بهتر میشه .
طبقه بندی: روزمرگی های ما،
برچسب ها: مروری بر گذشته و اتفاقات عجیب غریب، تصادف، روزمرگی های ما،
تاریخ : جمعه 28 تیر 1392 | 11:52 ب.ظ | نویسنده : الیاس
اگه از بین رفت مطمئن باش هر چیزی بوده جزء یه رفاقت عمیق .
قابل توجه اون افرادی که حرف از رفاقتشون اون جای خر و پاره میکنه ولی با کوچکترین مشکلی هو تو تو میسابن به الک .
انگار همین دیروز بود که هنرستان و می پیچوندیم و میرفتیم فرحزاد یا توی حیاط مدرسه با هم راه میرفتیم و اهنگ تو این شهر تاریک زد بازی و میخوندیم یا توی کلاس و کارگاه کلی مسخره بازی در می اوردیم و میخندیدیم یا وقتی از سفره خانه برمیگشتیم مدرسه همه میگفتن بوی دو سیب میدید .
انگار همین دیروز بود که وقتی من می امدم توی کلاس تو این اهنگ :
از اون ته صدا میاد داغ و ویسکی کو ؟
صدای کیه ؟ آمد اقا الیاس تو
یه لیوان بده زود بنوشه
یه قلیونم بکشه که توپ توپ شه
میخوندی .
انگار همین دیروز بود که توی یه پارتی شبانه 100 درجه روی هوا بودیم و بالا و پایین میپریم .
اون . . . یادته ؟
تو . . . تو . . . ااااااااا . . . تو ........
هه هه هه هه هه
واقعا چقدر زود گذشت یادش بخیر .
خدا حافظیمان بود با نصف کردن یک پیراشکی
من و تو و تهران شلوغ و ایستگاه B R T
تقدیم به دوست با مرامم افشین اهورای عزیز
توی ادامه مطالب چند تا عکس از و افشین اهورای عزیز میذارم .
ادامه مطلب
طبقه بندی: روزمرگی های ما،
برچسب ها: روزمرگی های ما، خانواده اهورا، الیاس اهورا، افشین اهورا، خدا حافظیمان بود با نصف کردن یک پیراشکی من و تو و تهران شلوغ و ایستگاه B R T، رفاقت و دوستی واقعا چیزی نیست که با مسافت طولانی و دوری و مشکلات سخت از بین بره . اگه از بین رفت مطمئن باش هر چیزی بوده جزء یه رفاقت عمیق .،
تاریخ : سه شنبه 16 آبان 1391 | 05:26 ب.ظ | نویسنده : الیاس
سلام دوستان عزیز از همه تون ممنونم که این مدت با نظر های زیباتون به روند رشد مطالب من کمک کردین و همیشه بهم روحیه دادین راستش این روز ها زیاد حالم خوب نیست خودم و گم کردم حسابی باید برم دونبال خودم و پیداش کنم و دو دستی بگیرمش و بشونمش سر جاش .
طبقه بندی: شعر، روزمرگی های ما،
برچسب ها: دیگه چه عنوانی وقتی باید، الیاس اهورا، شعر، روزمرگی های ما، خانواده اهورا، ایستگاه اخر، من رفتنیم و رفتن رسمم،
یه چند وقتی پیشتون نیستم ولی مطمئنم شما دوستان خوب فراموشم نمیکنید و با نظر های زیبا و خوبتون مثل همیشه بهم روحیه میدین .
البته هنوز افشین و نگار و مریم عزیز هستن و با مطالب زیبا و خوبشون مثل همیشه گل میکارن .
بهتون قول میدم با دست های پر برگردم پیشتون دوست های عزیزم .
تا چند وقت دیگه و با برگشت من یه پسر با استعداد و گل دیگه هم به جمع خانواده اضافه میشه منتظر این عضو جدیدمون هم باشین.
در اخرین ایستگاه تنهایی این روز ها
در اخرین ایستگاه میسوزم این روزها
این روز ها که تو نیستی من نیستم ولی ایستگاه اخر هست
یاد تو من را به ایستگاه اخر میدوزد این روزها
مست و افسرده نگاه میکنم به ساعت
ساعت 7 شده و تو هستی و ایستگاه اخر
ایستگاه اخر بود که خداحافظی کردیم برای بار اخر
من منتظرت هستم تف به هر چه ایستگاهست آخر
طبقه بندی: شعر، روزمرگی های ما،
برچسب ها: دیگه چه عنوانی وقتی باید، الیاس اهورا، شعر، روزمرگی های ما، خانواده اهورا، ایستگاه اخر، من رفتنیم و رفتن رسمم،
.: Weblog Themes By Pichak :.